Hoge heiligheid, drie Georgio's & een baarmoeder

Na het bezoek aan de Byzantijnse kerkjes vervolgden we onze weg richting Kastraki waar we drie nachten gingen verblijven aan de voet van de Meteora rotsen. De rit er naar toe was alleen al de moeite waard! Onze chauffeur – een zwijgzame Griek die ons met vaste hand door alles heen loodst – bracht ons ook nu weer veilig waar we moesten zijn – alleen het laatste stukje lukte zelfs hem niet. Het bleek namelijk dat de weg naar ons hotel werd opgebroken om die te egaliseren en zo beter toegankelijk te maken voor grote touringcars. Geen nood: de eigenaar van Doupiani House stond ons al op te wachten en onze koffers werden in een kleinere auto naar boven gebracht, terwijl wij te voet verder gingen. Er wachtte ons boven een werkelijk schitterend hotel, met vanuit bijna alle kamers een geweldig uitzicht op de imposante rotsen. Wauw, we waren er stil van (en dat wil in deze groep wat zeggen!). De volgende dag stond helemaal in het teken van de kloosters die in een ver verleden in, op en aan deze rotspartijen zijn gebouwd en waarvan sommige tot op de dag van vandaag nog worden gebruikt. De wonderlijke verrichtingen van de monniken, die hun etenswaren en zichzelf via touwen en mandjes naar boven haalden, waren ook nog zichtbaar, alleen werden de mandjes nu gebruikt voor het vervoeren van bouwmaterialen omdat sommige kloosters wel aan een opknapbeurtje toe waren. Waar we ook kwamen – het uitzicht was overweldigend, ook te danken aan het stralende weer dat we hier tot nu toe hebben. Vrijdag- na ontbijt met uitzicht, op het terras voor het hotel, vertrokken we voor een tocht door het Pindos gebergte. Ongeveer halverwege hadden we een afspraak met een gids die ons te voet naar een kloosterkerk zou brengen waar (alweer) veel moois te zien was. Nu is het een ding als dat op je programma staat, maar in werkelijkheid is het toch weer even afwachten wat er gaat gebeuren. We werden inderdaad hartelijk ontvangen in een (volkomen verlaten) hotel midden in het gebergte en na een poosje wachten verscheen daar de eigenaar met wie we een afspraak hadden. Omdat zijn Engels niet helemaal geweldig was ging er ook nog een jonge vrouw mee, die Engelse taal en literatuur had gestudeerd. Wij waren helemaal klaar voor onze voettocht, maar het bleek dat onze wandeling al begon in het hotel waar we toch echt eerst de wijnkelder moesten bekijken en we getrakteerd werden op een glaasje ouzo. Aldus versterkt gingen we op pad …met de bus naar een forellenkwekerij, ook leuk natuurlijk – en jawel, daar vandaan gingen we dan echt een eindje wandelen. Het eindpunt was een kloosterkerk midden in het bos, werkelijk schitterend met opnieuw prachtige verhalen achter de fresco’s. Bij de kerk wachtte de “koster“ ons op en laat Els de man nu herkennen als de klusjesman uit een van kloosters die we de dag tevoren hadden bezocht! De man kon het bijna niet bevatten ;). Het leuke van dit soort ontmoetingen is dat we de gelegenheid krijgen om met de mensen te praten en overal waar de komen horen we over de crisis en de slechte economie. Geen wonder dus dat de mensen blij zijn met onze klandizie. Zaterdag ging de reis verder en maakten we een prachtige tocht met als eindbestemming Delphi – uit de Griekse mythologie bekend als het middelpunt van de wereld en de baarmoeder van de beschaving. We moesten op tijd weg want er was ’s middags (alweer) een wandeling voor ons geregeld, ditmaal onder leiding van een heuse berggids die ons bij de receptie van het hotel zou komen ophalen. Tot onze grote verrassing stonden er echter op de afgesproken tijd niet 1 maar wel 3 gidsen op ons te wachten – allemaal stoere Griekse jongemannen die dit cluppie 60-plussers wel eens even zouden begeleiden. Bij de kennismaking bleken ze allemaal Georgio te heten. We vonden het een beetje te ver gaan om ze te nummeren, dus werd het probleem elegant opgelost door ze aan te spreken op de kleur van hun shirts. George Black had de leiding ;). We hebben werkelijk een kostelijke middag gehad met dit trio. George Blue haalde halverwege de tocht een enorm brood uit zijn rugzak waar hij dikke hompen van af sneed en trakteerde ons daarbij op kaas die zijn vader had gemaakt en verse olijven. Begin van de avond waren we weer terug bij het hotel – een hele ervaring rijker en ook wel een beetje trots op onszelf: toch maar mooi dik 7 kilometer door de bergen getrokken! Het eten smaakte ’s avonds extra lekker!